NIEMCY NRD (1948-1990) - marka niemiecka [DDM]

1 marka = 100 fenigów

Tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej we wszystkich strefach okupacyjnych Niemiec (amerykańskiej, brytyjskiej, francuskiej i sowieckiej) w obiegu obowiązywały stare waluty - Rentenmark [DEN] oraz Reichsmark [DER]. Bank Niemieckich Landów (Bank Deutscher Laender) przygotował reformę pieniądza, w której nie chciały uczestniczyć z powodów politycznych władze sowieckiej strefy okupacyjnej. W rezultacie reformy z dnia 20 czerwca 1948 r. w zachodniej części Niemiec wprowadzono markę niemiecką [DEM] wymieniając stare marki w stosunku 1:1 ale tylko do sumy 60 DEM na osobę. Pozostałe oszczędności Niemców trzymane w walutach DEN i DER wymieniano po gorszym dziesięciokrotnie kursie. W strefie sowieckiej natomiast waluty te były wciąż pełnowartościowe, co natychmiast wykorzystali Niemcy "zachodni" i zalali rynek wschodnich Niemiec markami DEN i DER. Władze strefy sowieckiej równie zaskoczone co zachodni Niemcy limitami wymiany waluty zareagowały dopiero po czterech dniach. Zdecydowano, że i w strefie wschodniej zalegalizowane będą tylko 70 DEN lub DER na osobę w stosunku 1:1, a pozostałe oszczędności w stosunku 10:1. Będąc jednak nieprzygotowani do wprowadzenia reformy pieniądza, postanowiono oznaczyć stare marki znaczkami z wpisaną wartością banknotu.

Miesiąc później, 24 lipca 1948 Niemiecki Bank Emisyjny wprowadził pierwszą walutę wschodniej części Niemiec i nazwał ją tak samo jak i zachodni sąsiedzi - marką niemiecką [DDM], a na banknotach i monetach pojawiła się nazwa państwa "Niemcy". Był to element gry politycznej, mającej na celu przekonanie świata która część Niemiec jest ważniejsza. Tylko oznaczkowane banknoty DEN i DER wymieniono na banknoty DDM. Oficjalny kurs wymiany marki zachodniej DEM na wschodnią DDM ustalono propagandowo na 1:1, jednak faktycznie na czarnym rynku walut stosunek kształtował się w najlepszym przypadku 1:5 aż do zjednoczenia Niemiec. 1 sierpnia 1964 r. zmieniono nazwę waluty na markę Niemieckiego Banku Emisyjnego, a 1 stycznia 1968r. na markę Niemieckiej Republiki Demokratycznej, gdyż tak oficjalnie nazwano republikę w nowej konstytucji. Na monetach pojawiła się zatem nowa nazwa państwa i waluty. Marka niemiecka DDM nigdy nie była w pełni wymienialna na inne waluty. Kurs wymiany oraz limit wymiany był narzucany politycznie zarówno dla wyjeżdżających z NRD jak i odwiedzających NRD. W tej zamkniętej formie marka DDM przetrwała do zjednoczenia Niemiec. 1 lipca 1990 roku ceny, bieżące pensje oraz oszczędności do 4000 DDM na osobę między 14 a 60 rokiem życia, do 2000 DDM na młodszych i do 6000 DDM na starszych zostały wymienione w stosunku 1:1 na marki zachodnioniemieckie DEM. Pozostałe pieniądze wymieniono w stosunku 2:1, ale w przypadku podejrzenia działania spekulacyjnego środki wymieniano w stosunku 3:1. Marka niemiecka DDM oficjalnie przestała istnieć, jednak jeszcze przez pewien czas w obiegu w landach wschodnich tolerowano wschodnioniemieckie monety o nominale 50 fenigów, gdyż brakowało tych zachodnioniemieckich. Około 4500 ton monet DDM stopiono w zakładach metalowych w Rackwitz a ok. 620 milionów banknotów DDM złożono początkowo pod ziemią w Thekenberge jednak spalono w 2002 r. gdy banknoty zaczęły stamtąd wyciekać na rynek kolekcjonerski.