SZWAJCARIA (od 1945) - frank szwajcarski [CHF]

1 frank = 100 rappów (centymów)

Frank szwajcarski [CHF] sięga swoją nieprzerwaną historią do połowy XIX wieku. Ze względu na specyficzną zdecentralizowaną politykę państwa każdy kanton, wiele miast i posiadłości biskupich posiadało prawo bicia pieniądza. W 1797 roku w Szwajcarii było 75 emitentów pieniądza. Sytuację komplikował również brak jednolitego systemu pieniężnego, co oznaczało obecność w obiegu 860 typów monet szwajcarskich o różnych rozmiarach, monet z krajów ościennych oraz pierwszych banknotów wydawanych przez prywatne banki. Utrudniona wymiana handlowa stała się poważnym problemem wewnątrz państwa. Dopiero pierwsza konstytucja federalna Szwajcarii z 1848 roku przeniosła prawo produkcji pieniądza na Rząd Federalny. Niedługo później, 7 maja 1850 r. Zgromadzenie Federalne wprowadziło do obiegu franka szwajcarskiego [CHF] równego frankowi francuskiemu [FRG], frankowi belgijskiemu [BEF] i frankowi luksemburskiemu [LUF]. Gdy w 1862 r. zjednoczone Włochy również dołączyły do parytetu ze swoim lirem [ITL], postanowiono oficjalnie zjednoczyć te waluty w jedną. 23 grudnia 1865 r. powstała Łacińska Unia Monetarna, która połączyła narodowe jednostki monetarne Belgii, Francji, Luksemburga, Szwajcarii i Włoch z podstawą 4.5 grama srebra lub 290 miligramów złota za jednostkę monetarną. W państwach unii można było płacić wymiennie innymi walutami narodowymi, co znacznie ułatwiło wymianę handlową. Sukces jedności monetarnej zyskał rozgłos i kolejne kraje dołączały do unii (Hiszpania, Grecja, Rumunia, Bułgaria, Wenezuela, Serbia i San Marino), a wiele innych przyjęło tę samą podstawę kruszcową, pozostając poza unią. Wskutek rozwoju szwajcarskiej bankowości państwa unii walutowej rozpoczęły deponowanie własnych walut w Szwajcarii. Ocenia się, że pod koniec XIX w. tylko jedna na pięć monet w obiegu Szwajcarii była monetą franka szwajcarskiego. Szwajcaria zaczęła zatem gromadzić potężny kapitał, który powiększył się podczas I wojny światowej, gdy państwa europejskie ukrywały kolejne środki w neutralnej Szwajcarii. Wojna światowa rozbiła Łacińską Unię Monetarną, ale szwajcarska waluta mocno tego nie odczuła. Nawet Księstwo Liechtenstein porzuciło w 1920 r. niestabilną austriacką koronę [ATK] i weszło w unię monetarną ze Szwajcarią trwającą po dziś dzień. W tym samym roku Szwajcaria wprowadziła w bankowości wymóg pokrycia 40% kapitału złotem, który przetrwał 80 lat. Wielki kryzys światowy zachwiał frankiem szwajcarskim dopiero w roku 1936. Frank zdewaluował się wówczas gwałtownie o 30% w stosunku do dolara amerykańskiego [USD]. Od tego momentu jednak zgromadzony kapitał i ogromne rezerwy złota zapewniły stabilność franka szwajcarskiego aż do gier finansowych w 2011 r. Frank szwajcarski jest jedną z pięciu głównych globalnych walut rezerw.

Prosimy zwrócić uwagę, że chwilowo prezentujemy tylko te typy monet franka szwajcarskiego [CHF], które zostały wybite po roku 1944.